Ortaokulda bana tüm o yaptıkları için eski sınıfımdan ÖYLE nefret ediyorum ki, adlarını duyduğumda bile ağlayasım geliyor.5. sınıfın ikinci döneminde gitmiştim oraya. Hiç unutmam, salı günü 2. dersti ve üzerimde mavi mantom vardı. Teneffüste, özellikle kızlar etrafımı çepeçevre sarıp benimle tanışmaya çalışmışlardı.
-"Lotus, bu Ayşenur"
-"Lotus, ben Selinay"
-"Bak onlar da; Hüsnü, Ahmet, Muhammet."
Tabii nereden bilebilirdim canımı okuyup senelerimi cehennem edeceklerini? Beni bir keresinde çöp konteynırına tıktılar. Evet, ciddiyim. O çöp konteynırına yaka paça koyup kapağını üstüme kapattılar. Ve ben orada 45 dakika öyle kaldım. Hatta belki daha da uzun. Ve benim o olaydan sonra bende klostrofobi başladı.
Birkaç defa okul çıkışında dövdüler beni. Ve ben de bir keresinde kendimi savunmaya kalktım. Onlar yapınca "Çocuk kavgasıdır boşverin" oldu, ben vurunca disipline gittim felan.
Anlatmak yaraları iyileştirir derler. İyileştirmiyor. Şu an içim kanıyor. Canım acıyor. Anlatmak istemiyorum. Ama eminim, bir gün anlatmam gerekecek. Onlar biliyor, ve ben biliyorum. O iki kişi, ve ben. Bana cinsel tacizde bulunmaya çalışıldığını üçümüz biliyoruz. Başka hiç kimse.
Hiçbir zaman, böylesi kuvvetli olduğumu bilmiyordum. Burun kırabilecek kadar kuvvetli vurabildiğimi, iz çıkartabilecek kadar kuvvetle tekmeleyebildiğimi bilmiyordum. Benden kuvvetli iki erkeği korkutacak kadar fazla bir fiziksel gücüm olduğunu bilmiyordum.
Bütün o konteynıra kapatmalarının, vurmalarının, dövmelerinin, hakaretlerinin, dedikodularının, yalanlarının, bütün o işkencelerinin yanında... En kötüsü o yarım saatlik andı. Ve ben disipline gittim.
Konuşmadım. Salaklık ya. Görmezden geldim. Basit bir olay dedim. Bende bir yara bırakmayacağına inanmak istedim. Ama insan, her gün birlikte olduğu insanlardan bunu görünce daha kötü oluyor biliyor musunuz? Böyle konularda konuşamıyorum.
Aynısını bana 1 yıl boyunca kuzenim yaptığında da konuşamamıştım.
Bana neden bunu yaptıklarını anlamamıştım da. Benim tek istediğim kuzenim olan abilerimle oynamaktı.
Ve sırf bu yüzden, ne kadar tiksinip nefret edersem edeyim, her aklıma geldiklerinde, içimde korkunç bir eziklik hissediyorum.
